Episode 10 - Melissa Camara

15.02.25 / 10. Melissa Camara, lid van het Europees Parlement.

Melissa is geboren in 1991 in een buitenwijk van Rouen. Ze werd zich al op jonge leeftijd bewust van sociale ongelijkheid. De impact van Manif pour tous in 2012 zette haar aan tot activisme. Ze sloot zich aan bij SOS Homophobie en Osez le Féminisme om te strijden tegen alle vormen van discriminatie. Omdat ze wil bijdragen aan een rechtvaardigere toekomst voor haar dochter, is ze lid geworden van Europe Écologie Les Verts om deze strijd te verdedigen en zichtbaarder te maken.

Van activisme naar politiek

Melissa Camara behaalde een bachelor in geschiedenis en een master in internationale solidariteit, humanitaire actie en crisis aan de universiteit van Lille. Als onderdeel hiervan schreef ze een proefschrift over intersectionaliteit en Roma-vrouwen, waarin ze hun blootstelling aan vervuiling op land voor tijdelijk gebruik benadrukte.

Lang voordat ze in de politiek ging, was ze al overtuigd van het onlosmakelijke verband tussen sociale rechtvaardigheid en milieurechtvaardigheid, vooral nadat ze vrouwen uit rondtrekkende gemeenschappen had ontmoet. Gedreven door dit bewustzijn raakte ze betrokken bij verschillende strijden met als doel ze samen te brengen.

Ze werd in 2020 verkozen tot gemeenteraadslid in Lille en ging in 2024 een stap verder door lid te worden van het Europees Parlement. Voor haar is deze verkiezing een kans om op te komen voor de zaken die haar na aan het hart liggen en om de continuïteit ervan te waarborgen. Haar kandidatuur voor het Europees Parlement maakte ook deel uit van een verlangen om de opkomst van extreem-rechts tegen te gaan, die ze in verband bracht met een nieuwe “bruine golf”, verwijzend naar de fascistische mars naar Rome in 1922 onder Mussolini. Ze kwam al snel onder vuur te liggen, vooral vanwege haar verzet tegen homofobe en xenofobe toespraken en anti-migrantenconferenties.

Binnen het Europees Parlement is ze lid van verschillende  commissies: de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken, de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid, de Commissie visserij en de Commissie Europese verdediging. Ze is ook vicevoorzitter van de Commissie betrekkingen EU-Turkije, wat haar betrokkenheid bij internationale kwesties en grondrechten versterkt.

Combineren van gezinsleven en politiek

Veel leden van het Europees Parlement, zowel op nationaal als Europees niveau, vinden het moeilijk om gezin en werk met elkaar te combineren. Voor Mélissa Camara kan deze dualiteit vanuit twee invalshoeken worden bekeken: de ene pessimistisch, de andere strijdlustig. Ze heeft voor het laatste gekozen, in de overtuiging dat haar inzet essentieel is om haar dochter een toekomst te bieden in een Europa dat voor iedereen openstaat.

Afgezien van deze institutionele vergaderingen wordt haar agenda doorspekt met één commissie per dag en talrijke ontmoetingen met actoren uit het maatschappelijk middenveld: NGO's, verenigingen, intellectuelen en geëngageerde activisten.

Naast haar strijd binnen het Europees Parlement vindt ze in deze uitwisselingen troost en energie. Haar ontmoetingen met NGO's en geëngageerde individuen voeden haar vastberadenheid om de strijd tegen extreem rechts voort te zetten. Getuige zijn van sociale en ecologische strijd helpt haar om op koers te blijven en weerstand te bieden aan de opkomst van reactionaire ideeën in het Europese halfrond.

Een definitie van bepaalde sleutelbegrippen

Milieurechtvaardigheid: talrijke Amerikaanse studies hebben de impact van de klimaatverandering op de Afro-Amerikaanse bevolking aangetoond. Dit fenomeen beperkt zich niet tot de Verenigde Staten, maar is een wereldwijd probleem dat vooral de meest achtergestelde bevolkingsgroepen treft. Voor Mélissa is klimaatverandering “de grootste uitdaging van onze tijd”. Ze wijst erop dat de twee fundamentele pijlers van de politieke ecologie klimaatrechtvaardigheid en sociale rechtvaardigheid zijn.

Intersectionaliteit: dit concept vindt zijn oorsprong in de analyse van de relaties tussen witte en zwarte arbeiders binnen de arbeidersklasse. Mélissa definieert het als: “een concept of hulpmiddel voor het analyseren van dominantieverhoudingen in de samenleving.” Ze illustreert dit begrip aan de hand van haar eigen ervaring: een vrouw, zwart, lesbisch en uit de arbeidersklasse. Volgens haar is het essentieel om met elk van deze facetten rekening te houden om iemands relatie met de maatschappij en het daaruit voortvloeiende sociale determinisme te begrijpen.

Europees burgerinitiatief: het Europees burgerinitiatief is een instrument van participerende democratie dat burgers van de Europese Unie in staat stelt om nieuwe wetgeving rechtstreeks aan de Europese Commissie voor te stellen. Om een dergelijk initiatief te laten slagen, moet het minstens een miljoen handtekeningen verzamelen om een wetgevend proces op gang te brengen.

Convergentie van strijd: convergentie van strijd verwijst naar het samenkomen van verschillende sociale bewegingen (milieuactivisten, feministen, vakbonden, antiracisten, LGBTQ+, studenten, enz.) om een gemeenschappelijk doel na te streven of zich te verzetten tegen een gedeelde tegenstander, vaak het dominante economische en politieke systeem. Mélissa benadrukt het cruciale belang van deze solidariteit in een samenleving waar fascistische ideologieën in opmars zijn.

Welke toekomst ziet zij voor Europa?

Europa moet federaal en egalitair zijn, en deze principes zijn essentieel als we het hoofd willen bieden aan de bedreigingen van extreem-rechts. Het is van vitaal belang om een nauwe band met de burgers te behouden om de rol van de Europese Unie te versterken. De angst om te evolueren in een “Brusselse luchtbel” heeft Mélissa ertoe aangezet om te overwegen een permanent kantoor op te zetten, een ruimte die een nationaal anker en een grotere legitimiteit voor haar actie zou bieden.

Ze ziet een gebrek aan samenhang tussen Franse en Europese kwesties en wil samenwerken met Franse parlementsleden aan gemeenschappelijke thema's, met name visserijkwesties.

Voor Mélissa moet “de Europese Unie een vangnet zijn voor haar burgers”. Ze moet onliberale regimes, zoals Hongarije, kunnen bestraffen om het verenigingsleven en de grondrechten van de Europeanen te beschermen. Ze benadrukt echter de zwakheden van de Europese instellingen tegenover de opkomst van extreem-rechts. Op dit moment wordt hun optreden belemmerd door blokkades die door bepaalde staten worden georkestreerd, waardoor het moeilijk is om sancties in te stellen en democratische waarden te verdedigen.

De dreiging van extreem-rechts is nog nooit zo aanwezig geweest in het Europees Parlement, waar drie extreem-rechtse fracties 187 van de 720 leden van het Europees Parlement vertegenwoordigen. Erger nog, traditioneel rechts begint zich sommige van hun thema's toe te eigenen of zelfs met hen samen te werken.

Voor Mélissa is de enige mogelijke reactie dat progressieve, feministische en antiracistische krachten in opstand komen en zich tegen deze groeiende macht verzetten. Ze sluit deze podcast af met een hoopvolle noot, waarbij ze Salomé Saqué citeert: “Het is nog niet te laat.”

Aanbevelingen -

• Een eco-feministisch boek: Des paillettes sur le composte (Myriam Bahaffou)
• Résistons (Salomé Saquet)
• Een stripboek: La tour de Babel (Kokopello)
• Pinar Selek over de Turkse kwestie